---
برای کسایی که بهشون تجاوز شد و هیچی نگفتن.
برای موهای کوتاه و مثل پسرا لباس پوشیدن.
برای حسرت فریاد زدن اسم تیم مورد علاقم و استادیوم رفتن.
برای نفس عمیق بدون سرفه.
برای خورشید بعد از تاریکی شب.
برای گریه های نصف شبی.
برای اون جرقه کوچیک امید توی سرمون.
برای رقصیدن و خوندن آهنگ مورد علاقمون.
برای سانسور نشدن کتابامون.
برای بدون توجه به قیمت، چیز خریدن.
برای آزادی...
+برای سالم بودن یه نفر دعا کنین باشه؟(:
کیف وسایل نقاشیش روی شونه‌ش سنگینی می‌کرد. بدون هدف توی خیابون های شلوغ مادرید جلو می‌رفت و می‌گشت، دنبال کسی یا چیزی که بتونه باعث شه بایسته و نگاهش کنه. اون جونهی بود، یکی دیگه از نقاش های خیابونی ناشناس مادرید.
راهش به یکی از میدون های سنگفرش شده شهرش باز شد. صدای موسیقی توجهشو جلب کرد، چرخید تا نگاهی به گروه موسیقی بندازه. آهنگ Snap از Rosa linn رو شروع کردن و پسر نقاش عاشق این آهنگ بود. ایستاد و نگاهش به گیتاریست و یکی از خواننده‌های گروه افتاد. صدای اون پسر بدون شک از بهشت اومده بود. نگاهش به دستای پسر افتاد که به طرز وحشیانه ای زیبا بودن، انگار ساخته شده بودن تا روی سیم های گیتار برقصن و ملودی بسازن. نگاهی به اطرافش انداخت و با دیدن فروشگاه لوازم نقاشی لبخندی روی لبش نشست. سمت فروشگاه رفت و کمی بعد با یه بوم سفید برگشت. درست رو به روی گروه اما سمت مخالف میدون جوری که راه کسیو سد نکنه نشست و لوازمش رو درآورد. قلم‌موش رو توی رنگ فرو برد و شروع کرد به کشیدن. جونهی هیچوقت واقعیت رنگ‌های بقیه رو درک نکرده بود. دستای پسر سرخ و سفید بودن و ملودی موسیقی بنفش و آبی و گیتارش نارنجی و صورتی، و تمامشون با ضربه های قلم موی جونهی روی بوم زنده شدن. درست وقتی نت های آخر آهنگ نواخته شد، جونهی پایین بوم رو با اسم مستعارش Jun امضا کرد و بلند شد. سمت پسر رفت و بوم رو سمتش گرفت:روزمو رنگی کردی، ازت ممنونم سینیور.
پسر نمی‌تونست باور کنه:این، تو، دستای منو کشیدی؟
جونهی لبخند زد و سرشو تکون داد:تو، یکی دیگه از آثار هنری مخفی بین کوچه پس کوچه های مادریدی.
پسر گیتاریست برای بار چندم تشکر کرد. جونهی بند کیف وسایلش رو روی شونه‌ش بالاتر برد و خواست بره که مکث کرد:راستی، اسمت چیه؟
پسر به آرومی جواب داد:مینگهائو هستم سینیور.
جونهی خندید:منم جونهی ام. موفق باشی!
چرخید و زیرلب زمزمه کرد:حتی اسمتم مثل یه اثر هنری می‌مونه..
اون شب جونهی یکی از پله های دور افتاده رو برای میزبانی نقاشی هاش انتخاب کرده بود. طرح ملایمی از رنگی که نت های موسیقی توی ذهنش حرکت می‌کردن کشید و خواست مثل همیشه بدون امضا رهاش کنه که صبر کرد. رنگ مشکی رو برداشت و نوشت:para ti mi nuevo amor(برای تو عشق جدید من)
و قبل از رفتن زمزمه کرد:امیدوارم کوچه های رنگی مادرید مارو دوباره بهم وصل کنه، مینگهائو.
+بله؛ من کارات ـم. ^^
++اینو اختصاصا برای ریحانه نوشته بودم ولی خب دلم نیومد شما ازش لذت نبرینD:
'ما چگونه خواهیم توانست از این هزارتوی درد و رنج بیرون رویم؟'
How will we ever get out of this labyrinth of suffering?
به این فکر می‌کردم که این هزار تو یا همون لابیرنت میتونه چه معنایی بده. و اگه من قرار بود به این سوال پاسخ بدم چطور می‌نوشتمش.
و چیزی که به ذهنم رسید این بود که میتونه دوییدن و نرسیدن باشه، میتونه بالا رفتن از طنابی باشه که پوسیدست و دستاتو زخمی میکنه، میتونه همون آخرین کلماتی باشه که هرگز نشنیدیم و تا مدتها نتونستیم از فکرش بیرون بیایم؛
ولی این هزارتویی نیست که رنج و عذاب ساخته باشدش، کلید بیرون رفتنش دست خودمونه، اما اگه کسی ندونه کلید رو کجا گذاشته چی؟
اگه کسی به طور اتفاقی نقشه خروج رو دیده باشه یا همون اول وارد یه پیچ درست بشه چی؟
این با کسی که کل عمرش رو با دست و پا زدن توی هزارتویی که غرقش میکنه و حتی نشونه ای برای کمک بهش پیدا نمیکنه یکیه؟
زندگی اون، با کسی که کل عمرش رو توی رنج و عذاب می‌گذرونه برابری میکنه؟
اگه هرگز نتونیم از لابیرنت بیرون بیایم چی؟
شاید بعضی ها فکر کنن که راه خروج از لابیرنت این باشه که تصور به نبودنش بکنیم و فرض کنیم وجود نداره، اما فکر کردن بهش، برای تو دردناک نیست؟
و چیزی که ماجرارو دردناک تر میکنه، اینه که شاید این لابیرنت برای هر شخصی معنای متفاوتی بده. شاید برای من جنگیدن باشه، جنگیدن برای حفظ کسایی که در آخر لابیرنتم رو بزرگتر میکنن،
شاید برای من بیخیال شدن دنیای واقعی و غرق شدن توی تصوراتم باشه،
ولی بدون اینا، آدم میتونه همون شخصی باشه که به لابینرت وارد نشده بود؟
شاید نیازی نیست ازش بیرون بیایم، شاید باید از اون درختایی که جلوی دیدمونو گرفتن بالا بریمو زیبایی بی همتای جنگلو تماشا کنیم..
شاید لابیرنت ما میتونست صفات خوبمون باشه که توش غرق نشدیم،
شاید مردن توی لابیرنت میتونست راه خروجمون باشه..
+افکارم احمقانه ان، میدونم. ولی آلاسکا شبیه بهترین دوستی بود که هرگز نداشتم.
مثل خورشیدی که توی عمق تاریکی هیچوقت طلوع نمیکنه؛
همین 24 ساعت
+از اونجایی که من بیشتر فنسایت فالو دارم چیز زیادی نتونستم بکشونم بیرون ازشونxD قبول کنید اینارو ازم:>
این یه چالشه که از اینجا شروع شده و با اینکه کسی دعوتم نکرد *اشک ریختن* ولی چون چالشو دوست داشتم نوشتمش~
از سانبین، شکیبا، پرسون، ترنم، شوکو(که میدونم خبری ازش نیست با اینحال)، وهکاو و پری دعوت میکنم که بنویسن. ^^
++فیکمونو خوندین؟*-*
1.چرا هیچکس بهم نگفته بود آوریل لوین انقد کراشه..از دیروزه رو تک تک آهنگاش قفلیم..
2.خیلی دلم میخواست بدونم این 4 تا دنبال کننده خاموشم کین و چه هدفی از دنبال کردنم دارن-
3.ولی مطمئنم girlfriend آوریل لوین رو همتون شنیدید، آهنگ خیلی معروفیه
4.دلم برا وبم تنگ شده بود:"
5.دارم یه چیز جدید(نمیدونم وانشات میشه یا فیک) مینویسم، که خیلی خیلی دوستش دارم ایدشو و اگه اینم مث قبلیا ایگنور کنین کلاهمون میره تو هم^^
6.اگه اینجارو فالو دارینو هنوز باهم حرف نزدیم؛ خوشحال میشم بیاین باهم آشنا شیم.
7.این هفته هم بلوهیون نداریم به جاش هفته دیگه دوتا داریم..باشه؟
8.در ادامه مورد شیش، نصفتونو طی یه مشکلی مجبور شدم آنفالو کنم. اگه دوستیم، وباتونو یه بار دیگه تو یه کامنتی بهم بدین ببینم دارمتون یا نه؛ اگه مدتیه بهتون کامنت ندادم دلیلش اینه. :"
9.تیزرای پینک ونوم..:)))))))) میدونستم وای جی بعد از دوسال بی کامبکی یه چیز باکیفیت تحویلمون میده...لالیسا بدون چتری خیلی خوشگل شده:""
10.ولی برد اصلی رو من دارم میکنم، بلک پینک کامبک داره، چانمینا یه سینگل تو راهی داره و بعد میخواد دبیو کره ای کنه، تیلور احتمالا فول آلبوم راک بده، فصل چهار بانگو ام داره میاد:))))
لونای عزیزم؛
دلم برایت تنگ شده. به اینجا بودنت نیاز دارم.
خیلی از حرف هایم را نمی‌توانم توی نامه هایم برایت بنویسم. خودت که بهتر درمورد محدودیت هایم خبر داری. تمام چیزی که می‌توانم بگویم این است که به تازگی نسبت به قبل احساس بهتری دارم.
کمتر از یک ماه دیگر تا همان اتفاقی که خودت بهتر می‌دانی مانده و بیشتر از اینکه آرام باشم، درگیر مقدماتش هستم. خیلی از برنامه هایم هنوز کامل نشده و خودت بهتر می‌دانی چقدر از اینکه کارهایم نصفه بمانند متنفرم.
اوضاع خیلی خوب پیش نمی‌رود اما با وجود این، خیلی هم احساس بدی ندارم. مدت زیادیست خبری از خرگوش سفید نشده، و این کمی آزار دهنده به نظر می‌آید، مخصوصا اگر این مسئله را در نظر بگیریم که برای مدتها روز و شب اینجا بود و تمام تلاشم را می‌کردم تا جلوی ناراحتی بیشترش را بگیرم. حالا که بهتر شده انگار به یاد نمی‌آورد کسی مثل من زمانی وجود داشته. و هربار که سعی کردم برایش توضیح دهم این رفتارش احساس بدی دارد، انگار اصلا حرف‌هایم را نمی‌شنود.
حالا که بیشتر به این مسئله فکر میکنم، متوجه می‌شوم چرا. و این یکی دیگر از چیزهاییست که نمی‌توانم برایت بنویسم. می‌ترسم چشم کسانی به کاغذهای سفید و بنفشم بیفتد که نباید، و این نه برای من خوب است و نه برای تو.
امیدوارم هرچه زودتر در همین نزدیکی ها ملاقاتت کنم. باید بروم، صدای ناقوس برج به گوشم می‌رسد و خبر از این می‌دهد که باید هرچه زودتر سراغ نوشته هایم بروم.
私はあなたに最高の夢を願っています, See Ya!
شاهزاده سفید جنگل قلب ها، یوری.
شاهزاده بنفش رو دوست داشت و از قرمز متنفر بود.
کی کشفش کرد؟ خودشم یادش نبود. ولی همیشه همه آدمایی که قرمز بودن، قصد خوبی از نزدیک شدن بهش نداشتن.
شاهزاده بنفش و آبی رو دوست داشت ولی قرمز رو نه، برای همین، هیچ بنفشی دورش نبود. همه چیز آبی بود و سفید و گاهی ردپاهای نارنجی روباهش روی زمین به چشم میومدن. شاهزاده بنفش میخواست.
همه چیز از اون نامه ناشناس شروع شد که رنگ قرمزش باعث شد شاهزاده بترسه. خرگوش بهش اطمینان داد بهتره بازش کنه. بازش کرد و قطره های رنگ قرمز روی زمین چکید و با آبی ترکیب شد. بنفش شد. بنفش شد و شاهزاده با امید بیشتری نامه رو خوند.
قرمز روشن اومد و شد دلیل خوشحالی شاهزاده سفید. سفید بود و آبی بود و قرمز و زیباترین رنگ بنفش روی بوم نقاشی جنگل.
شاهزاده قرمز دوست نداشت، ولی بدون قرمز روشنش، هیچ بنفشی نداشت.
---
تولدت مبارک ریحانه قرمزم:) آرزوی آرامش و روزای خوبیو برات دارم که هیچوقت از یادت نره.^^
+تلگرامتم چک کن:>
--وهکاو
توی چند ساعت قبل مثل همیشه با پرحرفی هام سرتو درد آوردم و حالا با لبخند ازم می‌خوای برات آب بیارم. نمی‌تونم بگم تمام عمرم منتظر بودم که بلاخره کاری که می‌خواستم رو انجام بدم ولی اون لحظه فقط خندیدم و از روی مبل، جایی که روش لم داده بودیم بلند شدم. نگاهت میکنم که قفل گوشیت رو باز می‌کنی و احتمالا به تیک تاکت یا توییترت سر می‌زنی. چیزی که مشخصه اینه که به من نگاه نمی‌کنی. لیوان آب رو برات می‌آرم و تماشا میکنم که چطور تمامش رو سر می‌کشی. چند دقیقه ای طول می‌کشه ولی بلاخره صدای سرفه هات و کبود شدن صورتت رو به لطف پودری که توی آب حل کردم میبینم. میزارم روی مبل خونه‌م نفس های آخرتم بکشی. دوست خوبی بودی.
--سانبین
نمیدونم چه حسی منو به پای پنجره بزرگ استودیوت رسونده ولی درد توی پاهام قدم های طولانیم رو به یاد می‌آرن. راه طولانی ای بود ولی بلاخره طی شد و من اینجام. می‌بینمت که پشت میزت نشستی، هدفون توی گوشته و سرگرم اون برنامه آهنگسازی توی کامپیوترتی. حتی وقتی پنجره رو می‌شکونم متوجهم نمی‌شی. تا وقتی که اونقدر نزدیک نیام که رنگ هاله نارنجی آزاردهنده‌ت باعث بشه دستای دستکش پوشم رو مشت کنم حتی سرت رو هم نمی‌چرخونی. وقتی بلاخره می‌فهمی من توی استودیوتم و هیچکدوم از اون بادیگاد هات هم اطرافت نیستن جرعه های ترس توی چشمات واضح می‌شن. حتی وقتی دستتو می‌گیرم و خنجرم رو بین انگشتات میزارم مقاومت نمی‌کنی. بازسازی تمیزم از خودکشیت تموم میشه. به آرومی آخرین بخش های آهنگی که سرگرم ساختنش بودی رو کامل میکنم و از همون پنجره بیرون می‌رم. بلاخره، تورو هم از سر راهم برداشتم.
--شوکو
تولدته. مثل همیشه می‌درخشی و سعی می‌کنی با همه حرف بزنی و من؟ من مثل همیشه نامرئی شدم. همه از جلوم رد می‌شن ولی کسی به خودش زحمت حرف زدن باهام رو نمی‌ده. اهمیتی هم برام نداره چون می‌تونم بهتر نگاهت کنم. از توی جیبم دستکش های مشکی چرمی رو بیرون می‌آرم و دستم میکنم. سمتت می‌آم و با لبخند مصنوعیم ازت می‌خوام یه جای خلوت تر بریم تا کادوم رو بهت بدم. همراهم می‌آی. بهم شک نمی‌کنی. نباید هم بکنی، ولی یادته همراهت چطور بهت اعتراف کرده. کسی که عاشقته، امکان نداره برات فکر بدی بکنه نه؟ با اینکه ردم کردی ولی ترجیح دادی دوستم بمونی. وقتی به جایی می‌رسیم که خبری از کسی نباشه، میزارم جلوتر از من بری و دنبال هرچیزی که بهش فکر می‌کنی بگردی. فکر نمی‌کنم وقتی دستام دور گردنت حلقه شد متوجه شده باشی. اما وقتی سعی می‌کردی انگشتام رو باز کنی و برای گرفتن اکسیژن تقلا می‌کردی احتمالا نظرت عوض شده بود. چه فکری می‌کردی؟ نمیدونم. اینو میدونم که برای یک لحظه هم که شده، وقتی به رد انگشتام هرچند با دستکش چرمی روی گردنت نگاه کردم، دیگه خبری از احساسم بهت نبود.
--پرسون
یک ساعتی میشه که درمورد هرچیزی که به ذهنت می‌رسه برام حرف می‌زنی. جاده خلوته و تنها چیزی که شنیده میشه ترکیب آهنگ صدات با باد اطراف ماشین بود. میدونستم پیچ خطرناکی جلومونه ولی تو اولین بارت بود که با من می‌اومدی. دستام رو از روی فرمون برداشتم. حتی حواست به رانندگی من هم نیست. فقط از زیبایی جاده و خورشید حرف می‌زنی. وقتی می‌فهمی داریم از خط منحرف می‌شیم، به خودت می‌آی. سعی می‌کنی کاری انجام بدی ولی وقتی که متوجه می‌شی کمربندت باز نمی‌شه خیلی دیره. ماشین ته دره پرت میشه و با اینکه میدونم خودم هم قراره بمیرم، احساس تاسفی ندارم. فقط میزارم آخرین تقلاهات برای زندگی به گوشم برسه.
--ترنم
وقتی بعد از مدت زیادی بسته بودن چشمات منو می‌بینی، اولین چیزی که تشخیص می‌دم اینه که نمی‌دونی کسی که جلوت ایستاده کیه. چند ثانیه طول می‌کشه و بعد رد تنفر رو توی صورتت میبینم. بین دوتا رقیب چیزهای خوبی دیده نمی‌شه ولی کم پیش می‌آد اونا عمیقا از هم متنفر باشن. میزارم تا میتونی حرف بزنی. بین حرفای پراکنده ات شروع به ابراز تعجب می‌کنی از اینکه دستای بسته شده‌ت به تخت با اینکه زخمین ولی خبری از هیچ دردی نیست. اون وقته که پوزخند روی صورت بی تفاوتم می‌درخشه. از بین وسایل کنارم، چاقوی کوچیکی رو برمی‌دارم و روی شکمت خط می‌اندازم. نمی‌تونم تصور کنم اینکه ببینی خون چطور از بدنت خارج میشه ولی خبری از درد نیست چه حسی داره، ولی به خودم افتخار میکنم که تونستم اون داروی مخصوص که به نخاعت آسیب بزنه رو بسازم. اگه بخوای، میتونی حرکت کنی ولی هیچ حسی نداری. با یه چاقوی بزرگتر سمت پاهات می‌رم. اول از همه، از شر پاهایی خلاص میشم که از تو یه اسکیتور ساختن. وقتی با خونریزی شدید بمیری، بلاخره این منم که قهرمان جهان میشم.
--سلین
چیزی که می‌دونی اینه که من زیردستت کار میکنم و چیزی که نمی‌دونی اینه که من از چیزی که فکر می‌کنی باهوش ترم. دفترچه ای که معمولا ازش برای نوشتن استفاده می‌کنی رو ورق می‌زنی و نگاهت میکنم. ازم می‌پرسی چرا اونجام و درحالی که سیگارم رو روشن میکنم جوابت رو می‌پیچونم. یک ماهه که هر روز اینجام تا تورو موقع نوشتن ببینم. و امروز، روز سی امه. سیگارم رو بین انگشتام می‌گیرم و از پنجره دفترت به ماه خیره میشم که روی پس زمینه قرمز و نارنجی غروب حتی خیره کننده تره. کم کم دیگه صدای قلمت رو نمی‌شنوم. سمتت می‌رم و بدون حرف به تویی نگاه میکنم که سرت روی میز افتاده. نیاز نیست نبضت رو چک کنم تا بفهمم مردی. فقط سیگارم رو می‌کشم.
--شکیبا
روی مبل رو به روت می‌نشینم. مثل همیشه، با حرفای ساده شروع میکنیم. تا به حال تمام تلاشتو برای فهمیدن علت اصلی بیماریم کردی ولی تا به حال نتیجه ای که دنبالش بودی رو نگرفتی. از اینکه کسیو نا امید کنم متنفرم. بهت می‌گم این آخرین جلسمونه و تو می‌خندی و می‌گی هنوز چند ماه دیگه مونده. از جام بلند میشم و سمتت می‌آم. تکرارش میکنم و اینبار خبری از خنده نیست. وقتی گلدون روی میزت رو می‌شکونم و بزرگترین تیکه‌ش رو سمتت می‌گیرم کم کم می‌ترسی. سعی می‌کنی آرومم کنی ولی حرفا روی من تاثیری ندارن. بعد از اینکه خون روی میز و صورتم پاشیده شد، فقط جیغ می‌زنم. به هر حال، همه از بیماری من خبر دارن.
+این یه چالشی بود که وهکاو صد سال پیش راه انداخته بود لینکشم اینجاست. گفته بود دونفر ولی من هفت تارو نوشتم- خیلیاتونم دوست داشتم بگم ولی ایده هام تموم شده بودنxD
++باید بگم که همه سناریوهاش الکیه؟ مثلا من از سانبین متنفر نیستم، صرفا اینجا قضیه رو دراماتیک کردم-
+++اگه خواستین شرکت کنین میشه قتل منم بنویسین؟حتی اگه من شمارو ننوشتم؟-
++++چه خبر راستی؟:))) خوش میگذره بهتون؟
1.تازگی به مقدار زیادی احساس ناکافی بودن و نرسیدن میکنم، و فکر میکنم از اینکه مدتیه به هیچکدومتون کامنت درست حسابی ندادم واضح باشه. تقصیر امتحانام میندازمش ولی خودمم میدونم اینطور نیست.
2.بالای جزوه آمادگی دفاعی که قراره بخونم، تصویر یک عدد "دیلدو خاردار" با طراحی من و آتری به چشم می‌خوره با مارک اونی چان. جهت ثبت سفارش کلمه "یامته گوداسای" رو زیر همین پست کامنت کنید.
3.یادتونه گفته بودم تو کین پورش یه بادیگارده هست کپی یوتاعه؟ این قسمت مرد-
4.اینکه من و آتری با وجود اینکه جامون تو دهن مراقبه باز تا میتونیم تقلب میکنیم ثابت نمیکنه چقدر لجندیم؟
5.اسم گروه تحلیل تجزیه کین‌پورشمون "به وگاس دادندگان" ـه.
6.وگاس لامصب مهره مار داره فقط مامان من روش کراش نیست با درسا:"/
7.با نازنینی که تو ثانیه اول رویارویی باهات مردن یه کاراکتریو که ازش بدت میاد لو میده چیکار باید کرد؟
8.از پسفردا دوباره آپ اولدر شروع میشه، بلوهیونم اگه تونستم جمعه میزارم:>
9.یک ماه و هجده روز دیگه تا آگوست:")
10.قصد داشتم طبق روال کامنت هاش رو ببندم اما چه میشه کرد، بازن:)
دستای یخ زده و سردشو بالا آورد تا با بخار نفسش کمی بهشون گرما ببخشه. به هوای برفی بیرون قطار خیره شد و به برق برف های درحال ذوب زیر نور خورشید لبخند زد. از هوای برفی متنفر بود با اینحال سعی می‌کرد باهاش کنار بیاد، مثل هر فصل دیگه ای از سال. دفترچه ای که برای مدتها همدمش بود رو باز کرد تا دوباره سری به دنیای وصف نشدنی نوشتن بزنه که صدایی باعث شد سرش رو بالا بیاره:صورت حساب شرابتون رو آوردم جناب.
بدون اینکه به پیشخدمت نگاه کنه، بدون هیچ حرفی پایین صورت حساب رو با دستخط مایل و ظریفش امضا زد. مین یونگی.
خودکارش به زودی مکان جدیدی برای رقصیدن پیدا کرد و مقصد خط های جوهری روی کاغذ، نامه های هرگز نرسیده یونگی بود. کمی که نوشت، دست از ساختن و پرداختن کشید و گیلاس رو به روش رو برداشت که مایع سرخ داخلش به قرمزی خون بود. لبخند دیگه‌ای زد و زمزمه کرد:اون روزا هم درست مثل یه گیلاس شراب گذشتن و تبدیل به بخشی از زمان شدن، نه؟
جرعه ای نوشید و دوباره به دشت سفید پوش منظره پشت پنجره خیره شد. آهی کشید و چشم‌های قهوه ایش پر از تلخی دلتنگی شدن. مگه، بودن اون پسر توی زندگیش، چقدر زیادتر از لیاقتش بود؟ هوسوک که به جز شادی براش چیزیو نیاورده بود، فکر کرد:چرا از دستت دادم هوسوک؟
جواب، خیلی ساده به ذهنش رسید. پوزخندی زد و زیرلب زمزمه کرد:تو مال من نبودی تا از دستت بدم.
از به یاد آوردن خاطره ها دلش گرفت. دست‌هاش رو روی میز دراز کرد و سرش رو روشون گذاشت و درحالی که همچنان به بیرون پنجره نگاه می‌کرد چشم‌هاش به سوزش افتادن. پس بهار، کی قرار بود به زندگی اون پسر موقهوه‌ای برگرده؟ کی آگوست می‌شد و برفی که روی خوشی هاش نشسته بود از بین می‌رفت؟ یونگی خسته بود، از دلتنگ بودن، از دویدن و نرسیدن، از دست و پا زدن توی شرایطی که می‌دونست هرچه‌قدر میگذره، بیشتر توش غرق میشه، از گوش دادن به پلی لیستی که هوسوک براش درست کرده بود، و دونستن این واقعیت که هرگز قرار نبود دوباره خنده های مسحور‌کننده اون پسر به گوشش برسه، اوه خدایا! اگه یونگی میتونست خنده های هوسوک رو توی بطری بریزه و هرشب به خاطرش مست بشه این‌کار رو می‌کرد. حتی نیاز نداشت برای به یاد آوردن شبی که برای اولین باز فهمیده بود عاشق هوسوکه هندزفری هاش رو توی گوشش بزاره و وویسی رو پلی کنه که حالش رو بدتر از قبل می‌کرد. میتونست صدای دلنشین و خاص اون پسر رو به وضوح روز اول بشنوه. یونگی پیانو می‌زد و هوسوک تا جایی که از متن آهنگ به یاد داشت باهاش همراهی می‌کرد و همونجا بود که یونگی فهمید، فهمید که میتونه برای اون پسر و خنده های خاصش بمیره، و دردناک بود که آخرش خودش بود که زنده موند؛
سرش رو بلند کرد، وقت پیاده شدن بود. کمی بعد، ریه هاش هوایی رو نفس کشیدن که می‌دونست روزی هوسوک تنفس می‌کرد. قدم هاش به سمتی که براش آشنا بود هدایتش کردن، جایی که هوسوک، هوسوکش، برای همیشه چشم‌هاش رو بسته بود.
+جدید نیست ولی تا الان موقعیت انتشارش پیش نیومده بود-
